اثر بربرین کلراید بر تقویت طولانی مدت(ltp) درشکنج دندانه دار موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین

سابقه و هدف: بربرین، آلکالوئیدی ایزوکوئینولین می باشد که در مطالعات اخیر آثار ضد دیابتی و آنتی اکسیدانی آن گزارش شده است. هدف از این مطالعه بررسی اثر تجویز بربرین بر شکل پذیری سیناپسی در ناحیه شکنج دندانه دار موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین می باشد. مواد و روشها: در این مطالعه 40 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار بطور تصادفی به پنج گروه: کنترل، کنترل تیمار شده با بربرین (mg/kg100)، دیابتی و دیابتی تیمار شده با بربرین (mg/kg100و50) تقسیم شدند. دیابت با تزریق استرپتوزوتوسین با دوز mg/kg55، به صورت درون صفاقی القاء گردید. یک هفته پس از تزریق استرپتوزوتوسین، تیمار بربرین با دوزmg/kg/day 100 و50 به مدت هفت هفته به صورت خوراکی انجام گردید. قند خون در هفته های 5،3،1 و7 پس از تزریق stz با خون گیری از سیاهرگ دمی اندازه-گیری شد. آزمون ماز y به منظور بررسی اثر بربرین بر اختلال حافظه ای و یادگیری ناشی از دیابت استفاده گردید. جهت ارزیابی اثر بربرین بر شکل پذیری سیناپسی، پتانسیل دراز مدت (ltp) در سیناپس های مسیر پرفورنت-شکنج دندانه ای ضمن القاء تحریک الکتریکی با فرکانس200هرتز در موش های صحرایی ثبت گردیده و دامنه پتانسیل پس سیناپسی تحریکی (fepsp) و نیز نقطه اوج دامنه (ps)، با نرم افزارهای مربوطه آنالیز گردید. یافته ها: افزایش قندخون و کاهش وزن نمونه ها و حافظه فضایی کوتاه مدت در نمونه های دیابتی تحت درمان با بربرین، بهبود یافت (01/0p<). دامنه psltp در گروه دیابتی )12±112) در مقایسه با کنترل (14±192) به طور معنی داری کاهش و در گروه دیابتی تحت درمان با بربرین (mg/kg100) (10±192) در مقایسه با کنترل دیابتی )12±112) به طور معنی داری افزایش یافت (05/0p<). هم چنین شیب fepsp ltpدر گروه دیابتی (6±121) در مقایسه با کنترل (11±167) به طور معنی داری کاهش و در گروه دیابتی تحت درمان با بربرین (mg/kg100) (3±147) در مقایسه با کنترل دیابتی (6±152) به طور معنی داری افزایش یافت (05/0p<). نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد که درمان با بربرین در روندی وابسته به دوز اختلال شناختی و الکتروفیزیولوژیکی را در موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین بهبود می بخشد.